تلنگر کرونایی

پایگاه خبری پلاک: در گلویم احساس خارش می کردم، چند تا سرفه هم در طول روز کرده بودم.. کم کم احساس کردم بدنم قدری گرم شده است... همه این نشانه ها کافی بود تا دلهره ذوق زده، فوری چتر خودش را در وجودم پهن کند و به قول قدیما: قوز بالا قوز بشه!

یعنی اینها علائم کروناست؟ یعنی منم آره؟! تحملش را دارم؟  اگر کرونا زورش بیشتر از توانم بود چه؟! اگر مشتش نفسم را بند آورد و نتواستم مشتش را باز کنم چه؟! یعنی الفاتحه ؟!

از این پهلو به آن پهلو رفتم تا شاید بی خیال شوم و چشمانم رضایت دهند که بسته بشوند؛ فردا کلی کار ریز و درشت داشتم که دغدغه انجام آنها کمتر از دغدغه کرونا نبود!

انگار بایستی علاوه بر تب، خارش گلو و سرفه؛ دلهره را هم به آن اضافه کرد...

تا دیدم داره سمت من میاد شیشه را بالا دادم... زد به شیشه ....خودم را به نشنیدن زدم...

این بار محکم تر زد... صدای رادیو آوا را زیاد کردم... صورتش را چسبوند به شیشه .. یه چیزایی می گفت؛

-عمو، چند روزه نیامدم، امروز تا عصر، پول زیادی جمع نکردم... بذار پاک کنم!

گوشه چشمی بهش نگاه کردم، چه چهره معصومی داشت و چقدر التماس می کرد... از توی آینه یه نگاه به عقب انداختم دیدم هیچکی غیر از من نیست ، آنطرفم هم یه موتوری بود که داشت به سیگارش پُک می زد..

-دوباره به شیشه زد... چراغ سبز شد.. حرکت کردم .. توی آینه پسرک را دیدم ... انگار شکست سختی خورده بود و سرش پایین و رفت کنار جدول خیابان نشست...

پرستار به همکاراش گفت: فایده نداره ... ضربان نداره...

التماس می کردم که بابا، هنوز تمام نکردم؛ یه کم دیگه تلاش کنید؛ من هنوز کار دارم.. فرصت نکردم دخترهام را ببوسم، از آنها خداحافظی نکردم، تازه حکم مسئولیتم را دادن؛ باید فردا با نیروهام جلسه ای مهم داشته باشم...

پرستار گفت: خدا رحمتش کند... پرستار را انگار قبلا دیده بودم، چهره اش خیلی آشناست...

به او گفتم: تو را خدا پارچه نکش ، هنوز برای من زوده... به من لبخندی زد و رویش را بر گرداند و پارچه را کشید روی صورتم... التماس های من بی فایده بود...الان شناختم ، پرستار همان پسرک سرچهارراه بود...

از خواب پریدم... تمام بدنم خیس عرق بود...

پشت چراغ قرمز ماندم ؛ صدایش کردم .. همه شیشه ها را تمیز کن!

خندید و با عشق کارش را شروع کرد...

#علی_صالحی_زاده